De neo­li­be­ra­le ide­o­lo­gie die onze samen­le­ving beheerst is gete­kend door een stre­ven naar suc­ces. Maar dit stre­ven gene­reert meer ver­lie­zers dan win­naars. Deze ver­lie­zers wor­den vaak onzicht­baar gemaakt, of maken zich­zelf onzicht­baar. In Ne mosqui­to pas bevra­gen podi­um­kun­ste­naars hun eigen ver­hou­ding tot suc­ces en falen door aan de slag te gaan met ele­men­ten die ze zelf als ​‘gefaald’ erva­ren bin­nen hun prak­tijk. Ze ver­ken­nen idee­ën die het uit­ein­de­lijk nooit tot een voor­stel­ling haal­den. De ​‘dele­ted sce­nes’, in de rui­me zin van het begrip, uit hun vori­ge wer­ken vor­men het ver­trek­punt voor een kor­te (solo) per­for­man­ce waar­in ze een nega­tie­ve on(aan)gepaste ​‘twee­de­hands’ ver­sie van hun artis­tie­ke prak­tijk opvoe­ren, waar­in een cate­go­risch onder­scheid tus­sen goe­de en slech­te smaak als onbruik­baar wordt ver­klaard. Het bege­lei­den­de mot­to daar­bij is: ​“If you at first don’t suc­ceed fai­lu­re may be your sty­le” (Quentin Crisp).

Ne mosqui­to pas werd opge­richt door Simon Van Schuylenbergh, Anna Franziska Jäger, Micha Goldberg, Rosie Sommers en Nathan Ooms. Sinds 2019 heeft de prak­tijk zich ​‘ver­col­lec­ti­vi­seerd’ en onder­tus­sen maak­ten meer dan 40 kun­ste­naars een solo.