Residencies

• 06.05 > 11.05.2022

De per­for­man­ce van Maxime Jean-Baptiste begint in het duis­ter. Niet een­der welk duis­ter, maar dat uit de bios­coop, wan­neer de lich­ten doven. De duis­ter­nis waar­in je een film pro­jec­teert die nog niet begon­nen is. Maxime Jean-Baptiste, opge­groeid in de con­text van de Guyanaanse-Antilliaanse dias­po­ra, is een film­ma­ker die geves­tigd is in Brussel. Hij ver­trekt vaak van­af gevon­den frag­men­ten en spoelt ze van ach­ter naar voor, waar­mee hij inzoomt op de mate­ri­a­li­teit van de film en de con­struc­tie van het ver­haal. In één van zijn eer­ste films gebruikt hij een scè­ne uit de film Jean Galmot, ave­n­tu­rier (1990), die over de geschie­de­nis van Frans-Guyana gaat en waar­in zijn vader te zien is als figu­rant. De film beweegt in spas­men, als een opge­slo­ten lichaam gevan­gen in een nar­ra­tief waar­op het geen recht meer heeft. In dia­loog met arties­te Sandra Muteteri Herremans bouwt Jean-Baptiste deze per­for­man­ce op als een reis door een reeks beel­den die zijn leven heb­ben bege­leid. We zien een repor­ta­ge over de relea­se van de film waar­in zijn vader ver­scheen, en een ver­slag over de dood van zijn 18-jari­ge neef, die werd ver­moord tij­dens een ver­jaar­dags­feest in Cayenne. Uiteindelijk brengt hij ons naar de duis­ter­nis van een film die nog moet wor­den geschre­ven, om weer grip te krij­gen op het nar­ra­tief van zijn eigen verhaal.